Het was een donkere en stormachtige nacht 🌙 De regen kletterde tegen de ramen van mijn knusse huisje. Ik zat achter mijn bureau, mijn pen krassend over het papier terwijl ik me verloor in mijn verhaal. Mijn gedachten werden steeds duisterder en ik voelde een onbestemde angst in mijn borstkas groeien.
Plotseling voelde ik een koude rilling over mijn rug lopen. Een duistere schaduw leek door de kamer te zweven, zijn aanwezigheid voelbaar maar niet zichtbaar. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik me afvroeg wat voor kwaad er op de loer lag.
Met trillende handen greep ik naar mijn telefoon en schakelde het schermpje in. Het licht verlichtte de kamer en onthulde de schaduw die zich in de hoek had verstopt. Mijn ogen sperden zich open van schrik toen ik zag dat het slechts een lang verloren gewaand kledingstuk was dat daar lag, vergeten in mijn haast om mijn verhaal te schrijven.
Een zenuwachtig lachje ontsnapte aan mijn lippen terwijl ik mezelf weer tot bedaren bracht. Ik besloot om de rest van de nacht door te brengen met het schrijven van mijn verhaal, wetende dat de duistere schaduw van het kwaad slechts een illusie was geweest, geboren uit mijn eigen overactieve verbeelding. Soms zijn de meest enge dingen in het leven alleen maar producten van onze eigen gedachten 🖋️👻
